Riril

AYUB

        Budak awéwé keur maén di taman kota, tanpa babaturan. Lumpat ka kaditu kadieu sesereuian, sorangan wae. Sanajan kitu, anjeunna tetep senang-senang wae. Salah sahiji kaulinan anu anjeunna resep nyaéta maen. Iraha waé anjeunna maén di taman kota, hal anu munggaran anjeunna laksanakeun nyaéta naék ayunan sareng ngayun-ngayun ku suku-suku leutikna. Budak awéwé éta namina Riril. Budak awéwé umur 8 taun anu cicing di kota gedé sareng lanceukna. Indungna geus maot, bapana nikah deui jeung randa ngora, ninggalkeun Riril jeung lanceukna sorangan.

Pas Riril keur ulin ayunan sorangan, aya budak awéwé ngadeukeutan.

”hai, anjeun sorangan wae?” ceuk eta budak.

“em.. anjeun saha?” Riril ngajawab bari ngageter.

“Nami abdi Aulia, nami anjeun saha?”  

“… Abdi Riril” 

“Halo Riril”

Aulia... Ngaran nu akan Riril inget.

 “Eh, Riril. Hayu urang ulin jungkat-jungkit!” Ceuk Aulia.

Riril pun unggeuk lalu maranehna ulin jungkat-jungkit bari seseurian.

Réngsé maen jungkat-jungkit, Aulia ngajak Riril maen deui. Mulai

ti maen ayunan, ucing kejar, oge bonéka-bonékaan. Aranjeunna maén dugi ka leungiteun waktos. Tanpa disadari, geus sore.

 “Aul~ hayu balik, tos rek maghrib”

Indung ngora nyalukan Aulia ti kajauhan. Tétéla éta Ummi Aul, Bu Hanifah.

 “Muhun ummi!” Jawab Aulia.

“Anjeun bade balik?” Riril nanya.

“Muhun, abdi balik heula nya! Engke urang ulin deui!” Jawab Aul.

Riril pun ngangguk bari senyum. Tanpa disadari, ieu patepang nu pamungkasna jeung Aulia. Sanajan pasamoan maranéhanana ngan sakedapan, Riril geus nganggep Aulia salaku sobat pangalusna nya.